Σταθμοί στην παγκόσμια εξέλιξη της Οδοντιατρικής.
Στον Πολιτισμό της Κοιλάδας του Ινδού, περί το 2500 μ.Χ. υπάρχουν κατά τους αρχαιολόγους, σοβαρές ενδείξεις για τις πρώτες οδοντιατρικές επεμβάσεις. Ακολουθούν οι Σουμέριοι, οι Αιγύπτιοι, οι Ετρούσκοι και φυσικά οι Έλληνες, που με τον Ιπποκράτη και τον Αριστοτέλη, θα θέσουν τις βάσεις της Ιατρικής με την επιστημονική παρατήρηση και καταγραφή και θα περιγράψουν εκτός όλων των άλλων και την νεογιλή και μόνιμη οδοντοφυία. Οι καταγραφές και οι απόψεις τους θα παραμένουν αναλλοίωτες στις πεποιθήσεις των γιατρών για αιώνες.
Μετά την πτώση του αρχαίου κόσμου και ενώ στην Ευρώπη επικρατεί ολοένα και περισσότερο η αμάθεια, οι προλήψεις και το σκοτάδι πάνω στη γνώση, η ιατρική μαζί με τις υπόλοιπες επιστήμες βρίσκουν γόνιμο έδαφος στη Μέση Ανατολή και με κέντρο την Βαγδάτη εξαπλώνονται και ανθίζουν σε ολόκληρη την κατακτημένη Ισλαμική επικράτεια. Ανάμεσα στους μεγαλύτερους Άραβες γιατρούς της περιόδου πρέπει να μνημονευτεί ο Αλμπούκασις, που γεννήθηκε και έζησε στην Κόρδοβα της Ανδαλουσίας το 10ο αιώνα. Εκτός από το τεράστιο συγγραφικό του έργο που καταγράφηκε στην 30τομη ιατρική του εγκυκλοπαίδεια και πέρα από την επινόηση πλήθους χειρουργικών εργαλείων που με ελάχιστες παραλλαγές βρίσκονται σε χρήση μέχρι σήμερα, ο μέγας ιατρός, περιέγραψε τεχνικές για την επανεμφύτευση των οδόντων, την κατασκευή τεχνητών δοντιών, τη διόρθωση της στρεβλοφυίας και την αφαίρεση της οδοντικής τρυγίας. Τα λαμπρά έργα των Αράβων γιατρών θα μεταφραστούν από τους λογίους του 10ου και 11ου αιώνα και η επιστημονική ιατρική γνώση θα εισχωρήσει στα πανεπιστήμια και θα εξαπλωθεί σε ολόκληρη την λατινόφωνη Ευρώπη.